SCHAAMTELOOSHEID IN DE REGEN
Wordt u wel eens schaamteloos in de regen? En geniet u daarvan? Ik wel. Het is een genadevolle staat. Gisterenmiddag nog. Nog netjes gekleed vanwege de griepprik, ging ik met prikstok en hoepel erop uit. Buurtgenoot Job had een Rondje Sloterpark Prikken georganiseerd. Dan roept vanzelfs de solidariteit. In de pers was hier ruim aandacht aan gegeven vooraf, maar het weer zat niet mee. Afwisselend regende en miezerde het. Ik was wat later door de griepprik en liep moederziel alleen met prikstok en hoepel op de groene vluchtheuvel van de Allendelaan prullen te rapen. Auto's reden in de kadans van de stoplichten voorbij. Verbazing bij de eenzame fietser. Ik snap het. Dame met stemmige panties, zwarte jurk onder regenjack scharrelt op de vluchtheuvel. Het is ook knetter natuurlijk, dat gedrag op zaterdagmiddag in de regen. Maar ik fleur er van op. Krijg warempel plezier in de handeling. Eenvoudiger kan het niet namelijk. Het doet me denken aan de eerste schaamteloosheid in de regen die me verraste. Ik was 16 of zo. Vanaf school naar huis zou ik als een verzopen kat aankomen, zo hoosde het. Geen zicht op opklaring voorlopig. De jas zou het wel even houden, maar ik had geen capuchon en dan weet je het wel. Eureka! De plastic tas van de supermarkt zou een geweldige muts kunnen zijn, bedacht ik zomaar. Gymkleren zaten erin. Die konden wel onder de snelbinders. Haren in de zak gepropt, hengsels om de oren. Ik had echter niet op de wind gerekend en zo kliefde ik met een stijf opgeblazen plastic puntmuts door Helmond. Die tasmuts klapperde ook nog. Maar de haren bleven droog, jawel. Triomf. Een wapperende plastic toren op je kop, op een saaie middag, wie had dat gedacht? . Een feest was het.
Als de vluchtheuvel opgeruimd is ga ik het park in. Wat een stilte: de vereniging vrienden van het sloterpark, die het gebeuren mede hebben georganiseerd, zo stond geschreven, heeft zo te zien massaal af laten weten. Het zijn mogelijk goed weer vrienden. Ik prik lustig door. Er is niet zo heel veel te doen, dus ik schiet op. Halverwege het park staat nog een kliko en dan kan ik mijn buit erin kieperen. Op de Zuidoever tref ik ineens toch nog een paar andere prikkers. Twee lieden van de Osdorpprikposse staan te schuilen achter de muur van de coffeeshop en het "exclusieve steakhouse". Midden op de kade tegenover theater de Meervaart komen Job en zijn dochter eraan met de parkconciërge en de slotervaartse gebiedsmanager. Ze is op haar vrije dag uit Alkmaar gekomen. Nol de plogger zien we even later met plog-gezellin. Al met al toch enkele zakken smurrie uit het struweel gevist met zijn allen. Zijn we iets minder excentriek als clubje, ja toch? We lopen vrolijk huiswaarts. Allemaal 6 km. in de kuiten en de stappentellers-
Jorine van Hooijdonk
30 oktober 2021
Ps. Voornamen zijn weer verhaspeld voor de privacy.
